Książka Figesa jest oparta na gigantycznej liczbie dokumentów z archiwów prywatnych i publicznych, a także setkach wywiadów, których większość przeprowadzili pracownicy Memoriału, rosyjskiego stowarzyszenia zajmującego się dokumentowaniem represji stalinowskich. Figes postawił sobie ambitny cel: napisać o tym, w jaki sposób stalinizm opanował umysły i psychikę ludzi, wpływając na ich najgłębsze przekonania i wzajemne stosunki. Autor pragnie więc wyjaśnić największą zagadkę systemu totalitarnego, zawierającą się w pytaniu: dlaczego ludzie aktywnie w nim uczestniczyli. [Anne Applebaum]
Imponujące dzieło Orlando Figesa o tragicznym losie ludzi sowieckich to jedna z najbardziej pamiętnych książek, jakie czytałem. Figes zebrał relacje świadków epoki, listy i dzienniki zarówno tych, którzy byli ofiarami systemu stalinowskiego, jak tych, którym się w tych czasach dobrze powodziło. Ich historie przypominają powieść o utraconych dzieciach, zaginionych rodzicach i nieprawdopodobnych spotkaniach po latach rozłąki. Z książki wyłania się obraz ludzkiej małości, zdrady, zła i okrucieństwa. Ale Figes opisuje również przypadki niezwykłej odwagi. Książkę czyta się, jak wszystko, co wychodzi spod pióra Figesa, z zapartym tchem.. [Simon Sebag Montefiore]
Szepty ukazują się we właściwej chwili, gdy pokolenie ludzi urodzonych w latach 1917-1925, którzy przeżyli wielki terror, powoli wymiera, a postsowiecki rząd próbuje nadać blask okresowi stalinowskiemu. Ofiary nie zawsze są wiarygodnymi świadkami, ale dzięki Figesowi przerwały milczenie i wreszcie odważyły się mówić pełnym głosem, nie tylko szeptem. [Joshua Rubenstein]
